مروری بر رویدادهای تاریخ روانشناسی 1 مه: روزی پر از تحولات

تا حالا به این فکر کرده‌اید که تاریخ روانشناسی چقدر پرفراز و نشیب بوده؟ چقدر اتفاقات ریز و درشت در شکل‌گیری این علم نقش داشته‌اند؟ گاهی اوقات، یک روز خاص در تقویم می‌تونه نقطه‌ی عطفی برای کلی تحول باشه. امروز می‌خوایم با هم سفری داشته باشیم به گذشته، به روز اول ماه مه، و نگاهی بندازیم به رویدادهای تاریخ روانشناسی 1 مه که شاید کمتر شنیده باشید، اما تأثیرات عمیقی بر درک ما از ذهن و رفتار انسان گذاشته‌اند.

شاید فکر کنید اول ماه مه فقط روز کارگره، اما وقتی عمیق‌تر نگاه می‌کنیم، می‌بینیم که این روز در تاریخ روانشناسی هم جایگاه ویژه‌ای داره. از گشایش اولین آسایشگاه‌ها گرفته تا تولد دانشمندان بزرگ و تحولات درمانی و سازمانی، رویدادهای تاریخ روانشناسی 1 مه نشون می‌ده که چطور این علم در طول قرن‌ها رشد کرده و تکامل یافته.

بیایید با هم این مسیر رو طی کنیم و ببینیم در این روز خاص در سال‌های مختلف چه اتفاقاتی افتاده که امروز ما رو به اینجا رسونده. مطمئنم از شنیدن بعضی از این داستان‌ها شگفت‌زده می‌شید و درک بهتری از ریشه‌های روانشناسی پیدا می‌کنید. پس همراه من باشید در این سفر جذاب تاریخی!

گشایش آسایشگاه سالپتریه در پاریس (۱۶۵۷)

یکی از قدیمی‌ترین رویدادهای تاریخ روانشناسی 1 مه که باید بهش اشاره کنیم، گشایش آسایشگاه سالپتریه در پاریس در سال ۱۶۵۷ میلادی هست. این مکان در ابتدا به عنوان یک “بیمارستان عمومی” تاسیس شد، اما نه به معنای بیمارستان‌های امروزی.

بیشتر شبیه به محلی برای نگهداری افراد “نامطلوب” جامعه بود؛ از فقرا و بی‌خانمان‌ها گرفته تا افراد مبتلا به بیماری‌های روانی و صرع.

تصور کنید در اون دوران، درک از بیماری‌های روانی چقدر محدود و حتی ترسناک بود. افراد مبتلا اغلب طرد می‌شدند و جایی مثل سالپتریه محلی برای دور نگه داشتن اون‌ها از جامعه بود. شرایط نگهداری در این مکان‌ها اغلب بسیار نامناسب و غیرانسانی بود.

اما نکته‌ی جالب اینجاست که همین سالپتریه، سال‌ها بعد، در دهه‌ی ۱۸۳۰، به صحنه‌ی برخی از اولین اصلاحات بشردوستانه در مراقبت از افراد مبتلا به بیماری‌های روانی تبدیل شد.

پزشکانی مثل فیلیپ پینل (Philippe Pinel) و ژان-اتین دومینیک اسکیرول (Jean-Étienne Dominique Esquirol) در این مکان کار می‌کردند و نقش مهمی در تغییر رویکرد از زنجیر کردن بیماران به سمت درمان اخلاقی و انسانی‌تر داشتند.

در مورد پینل در این مقاله بیشتر بخونید : رویدادهای تاریخ روانشناسی در 20 آوریل

این تحول، هرچند تدریجی و سخت، نقطه‌ی عطفی در تاریخ تیمارستان‌ها و مراقبت‌های روانپزشکی محسوب می‌شه و نشون می‌ده که حتی از دل شرایط سخت هم می‌شه بذرهای تغییر رو کاشت.

پس وقتی به سال ۱۶۵۷ و گشایش سالپتریه فکر می‌کنید، فقط به یک ساختمان قدیمی فکر نکنید. به شروع مسیری فکر کنید که در نهایت به درک بهتر و رفتار انسانی‌تر با کسانی منجر شد که از نظر روانی رنج می‌بردند.

این یکی از اولین قدم‌های لرزان در راه طولانی تاریخ روانشناسی و روانپزشکی بود.

بیمارستان ایالتی شرقی کنتاکی (۱۸۲۴)

بیایید کمی به آن سوی اقیانوس اطلس سفر کنیم، به ایالات متحده. در تاریخ ۱ مه ۱۸۲۴، بیمارستان ایالتی شرقی (Eastern State Hospital) در لکسینگتون، کنتاکی، شروع به کار کرد.

این بیمارستان که ابتدا با نام Eastern Lunatic Asylum شناخته می‌شد، در ساختمانی تاسیس شد که توسط شهروندان خیر در سال ۱۸۱۷ شروع به ساخت آن کرده بودند و بعداً توسط ایالت خریداری و تکمیل شد.

این یکی دیگر از رویدادهای تاریخ روانشناسی 1 مه است که اهمیت زیادی در تاریخ مراقبت‌های بهداشت روان در آمریکا دارد. بیمارستان‌های ایالتی نقش مهمی در پذیرش و نگهداری از افراد مبتلا به بیماری‌های روانی در قرن نوزدهم ایفا کردند. هرچند که این مراکز هم در ابتدا با چالش‌های زیادی روبرو بودند و شرایط ایده‌آل نبود.

اولین بیماری که در این بیمارستان پذیرش شد، یک زن آفریقایی-آمریکایی ۲۱ ساله به نام چریتی (Charity) بود. این جزئیات کوچک، تصویر بزرگ‌تری از جامعه و چالش‌های اون دوران رو به ما نشون می‌ده.

اینکه چه کسانی اولین پذیرش‌شدگان بودند و چه شرایط اجتماعی بر دسترسی به مراقبت‌ها حاکم بود. تاریخ روانشناسی فقط تاریخ ایده‌ها و نظریه‌ها نیست، تاریخ نهادها و انسان‌هایی هم هست که در اون‌ها زندگی می‌کردند یا کار می‌کردند.

تاسیس این بیمارستان نشان‌دهنده تلاش‌هایی بود که در اوایل قرن نوزدهم برای ایجاد مراکزی اختصاصی برای مراقبت از افراد مبتلا به بیماری‌های روانی در حال انجام بود. این مراکز، هرچند ناقص، گامی به جلو نسبت به نگهداری این افراد در زندان‌ها یا آسایشگاه‌های عمومی نامناسب بود. این رویداد یادآور این است که پیشرفت در مراقبت‌های بهداشت روان یک مسیر طولانی و پیوسته بوده است.

اولین مرکز دولتی آلمان برای کودکان با ناتوانی ذهنی (۱۸۴۷)

در همان سال ۱۸۴۷، در تاریخ ۱ مه، یک اتفاق مهم دیگر در اروپا افتاد. اولین مرکز تحت حمایت دولت آلمان برای کودکان با ناتوانی ذهنی (mental retardation در اصطلاح آن زمان) در یک صومعه‌ی سابق در ماریابرگ (Mariaberg) تاسیس شد. این یکی از رویدادهای تاریخ روانشناسی 1 مه است که بر روی گروه خاصی از افراد تمرکز دارد.

قبل از این دوران، کودکان با ناتوانی ذهنی اغلب در خانه نگهداری می‌شدند یا در شرایط بسیار سختی در جامعه زندگی می‌کردند. تاسیس یک مرکز اختصاصی، آن هم با حمایت دولت، نشان‌دهنده تغییر دیدگاه نسبت به این گروه از کودکان بود. این دیگر فقط یک مسئله‌ی خانوادگی یا خیریه نبود، بلکه جامعه و دولت شروع به پذیرش مسئولیتی در قبال آموزش و مراقبت از آن‌ها کردند.

این مرکز در ماریابرگ، هرچند ممکن است از دیدگاه امروزی ابتدایی به نظر برسد، اما در زمان خود یک پیشرفت قابل توجه بود. این نشان‌دهنده شروع تلاش‌هایی برای درک بهتر نیازهای این کودکان و فراهم کردن محیطی مناسب‌تر برای رشد و یادگیری آن‌ها بود. این رویداد اهمیت توجه به گروه‌های خاص با نیازهای ویژه در تاریخ روانشناسی و آموزش را برجسته می‌کند.

اینکه یک صومعه‌ی قدیمی برای این منظور استفاده شد، خودش داستان جالبی دارد. اغلب ساختمان‌های قدیمی با کاربری جدید، نمادی از تغییر و تحول هستند. در این مورد، یک مکان مذهبی قدیمی تبدیل به محلی برای مراقبت و آموزش بر اساس اصول علمی‌تر و انسانی‌تر شد. این نشان می‌دهد که چگونه جامعه در حال یادگیری و تطبیق خود با نیازهای مختلف افراد بود.

مرکز مراقبت از بیماران روانی در کانادا (۱۸۴۷)

باز هم در سال ۱۸۴۷، اما این بار در کانادا، در شارلوت‌تاون (Charlottetown) در جزیره‌ی پرنس ادوارد، یک مرکز اولیه برای مراقبت از افراد مبتلا به بیماری‌های روانی گشایش یافت. این هم یکی دیگر از رویدادهای تاریخ روانشناسی 1 مه است که نشان‌دهنده گسترش این نوع مراکز در نقاط مختلف جهان است.

تاسیس این مرکز در کانادا، همزمان با تحولات مشابه در اروپا و آمریکا، نشان می‌دهد که نیاز به مراقبت‌های تخصصی‌تر برای افراد مبتلا به بیماری‌های روانی در حال تبدیل شدن به یک مسئله‌ی جهانی بود. جوامع مختلف، هرچند با سرعت‌های متفاوت، در حال درک این موضوع بودند که رویکردهای سنتی برای برخورد با این افراد کافی نیست و نیاز به نهادهای اختصاصی وجود دارد.

این مراکز اولیه، اغلب با چالش‌های مالی، کمبود دانش تخصصی و دیدگاه‌های اجتماعی منفی روبرو بودند. اما هر کدام از آن‌ها، آجری در بنای بزرگ‌تر سیستم‌های بهداشت روان امروزی محسوب می‌شوند. این رویداد در شارلوت‌تاون، یادآور این است که تاریخ روانشناسی فقط محدود به مراکز بزرگ علمی یا پایتخت‌های معروف نیست، بلکه در گوشه و کنار جهان، تلاش‌هایی برای بهبود وضعیت افراد دردمند در جریان بوده است.

شاید جزئیات زیادی از نحوه‌ی کار این مرکز در سال ۱۸۴۷ در دست نباشد، اما نفس تاسیس آن در این تاریخ خاص، نشان‌دهنده اهمیت روز ۱ مه در تاریخچه‌ی مراقبت‌های روانشناختی در آمریکای شمالی است. این یک گام کوچک اما مهم در مسیری طولانی بود.

تولد سانتیاگو رامون و کاخال (۱۸۵۲): پیشگام نوروآناتومی

حالا بیایید از نهادها فاصله بگیریم و به سراغ یکی از بزرگترین دانشمندان تاریخ برویم که در تاریخ ۱ مه ۱۸۵۲ متولد شد: سانتیاگو رامون و کاخال (Santiago Ramón y Cajal). او یک بافت‌شناس و نوروآناتومیست اسپانیایی بود که کارهای او انقلابی در درک ما از سیستم عصبی ایجاد کرد.

قبل از کاخال، بسیاری از دانشمندان معتقد بودند که سیستم عصبی یک شبکه‌ی پیوسته است، چیزی شبیه به یک تور ماهیگیری که همه چیز به هم وصل است. اما کاخال، با استفاده از تکنیک‌های رنگ‌آمیزی سلولی که توسط کامیلو گلجی (Camillo Golgi) ابداع شده بود (و اتفاقاً گلجی هم در سال ۱۹۰۶ به همراه کاخال جایزه‌ی نوبل پزشکی را دریافت کرد)، توانست نشان دهد که نورون‌ها واحدهای ساختاری مجزا هستند. آن‌ها سلول‌های فردی هستند که با هم ارتباط برقرار می‌کنند، اما به هم متصل نیستند.

این کشف، که به “دکترین نورون” معروف شد، یکی از مهم‌ترین کشفیات در تاریخ علوم اعصاب و در نتیجه در تاریخ روانشناسی زیستی است. درک اینکه مغز از میلیاردها سلول مجزا تشکیل شده که با هم ارتباط برقرار می‌کنند، اساس تمام تحقیقات بعدی در مورد عملکرد مغز، یادگیری، حافظه و بیماری‌های عصبی شد. بدون کار کاخال، درک ما از نحوه‌ی عملکرد مغز بسیار ابتدایی‌تر بود.

کاخال نه تنها یک دانشمند برجسته بود، بلکه یک هنرمند هم بود. او نقاشی‌های بسیار دقیقی از سلول‌های عصبی کشید که هنوز هم برای زیبایی و دقتشان تحسین می‌شوند. تولد او در ۱ مه، یادآور این است که پیشرفت در روانشناسی اغلب به پیشرفت در علوم مرتبط، مانند زیست‌شناسی و پزشکی، گره خورده است. کار او نشان می‌دهد که چگونه نگاه دقیق به ساختار می‌تواند به درک عمیق از عملکرد منجر شود. رویدادهای تاریخ روانشناسی 1 مه شامل تولد این نابغه‌ی بزرگ نیز می‌شود.

تولد والتر دیل اسکات (۱۸۶۹): پدر روانشناسی صنعتی

در ۱ مه ۱۸۶۹، والتر دیل اسکات (Walter Dill Scott) متولد شد، کسی که به عنوان یکی از پیشگامان روانشناسی صنعتی و سازمانی شناخته می‌شود. در دورانی که روانشناسی بیشتر در آزمایشگاه‌ها و کلینیک‌ها محدود بود، اسکات این علم را به دنیای کسب‌وکار و صنعت آورد.

اسکات اولین کسی بود که اصول روانشناسی را برای حل مشکلات عملی در محیط کار به کار برد. او در مورد تبلیغات، کارایی کارکنان و انگیزه می‌نوشت و ایده‌های او تأثیر زیادی بر نحوه‌ی مدیریت و بازاریابی در اوایل قرن بیستم داشت. او معتقد بود که درک روانشناسی انسان می‌تواند به بهبود عملکرد کسب‌وکارها و رفاه کارکنان کمک کند.

یکی از مهم‌ترین کارهای او در طول جنگ جهانی اول بود، جایی که او ریاست کمیته‌ای را بر عهده داشت که اولین آزمون‌های طبقه‌بندی پرسنل را برای ارتش آمریکا طراحی کرد. این آزمون‌ها به ارتش کمک می‌کردند تا افراد را بر اساس توانایی‌ها و مهارت‌هایشان در مشاغل مناسب قرار دهند، که این خود گامی بزرگ در استفاده از روانشناسی در مقیاس وسیع بود.

اسکات همچنین در سال ۱۹۱۹ رئیس انجمن روانشناسی آمریکا (APA) و در سال ۱۹۲۷ رئیس شورای آموزش آمریکا شد. این مناصب نشان‌دهنده اعتبار و نفوذ او در جامعه‌ی علمی و آموزشی بود. تولد او در ۱ مه، یادآور این است که روانشناسی فقط در مورد درمان بیماری‌های روانی یا درک فرآیندهای شناختی پایه نیست، بلکه می‌تواند ابزاری قدرتمند برای بهبود زندگی روزمره و عملکرد سازمان‌ها نیز باشد. رویدادهای تاریخ روانشناسی 1 مه شامل تولد این چهره‌ی کلیدی در کاربرد روانشناسی نیز هست.

جی. استنلی هال و پایه‌گذاری اولین آزمایشگاه روانشناسی آمریکا (۱۸۸۲-۱۸۸۴)

جی. استنلی هال (G. Stanley Hall) یکی دیگر از چهره‌های بسیار مهم در تاریخ روانشناسی آمریکا است که نامش با ۱ مه گره خورده است. در ۱ مه ۱۸۸۲، او به عنوان مدرس در دانشگاه جانز هاپکینز (Johns Hopkins University) منصوب شد. این انتصاب، هرچند در ابتدا شاید معمولی به نظر برسد، اما پیش‌زمینه‌ای برای یک اتفاق بزرگتر بود.

سال بعد، در سال ۱۸۸۳، هال اولین آزمایشگاه تحقیقاتی روانشناسی را در ایالات متحده در همین دانشگاه جانز هاپکینز تاسیس کرد. این یک گام بسیار مهم بود. تا آن زمان، روانشناسی در آمریکا بیشتر تحت تأثیر فلسفه و فیزیولوژی بود. تاسیس یک آزمایشگاه اختصاصی، نشان‌دهنده پذیرش روانشناسی به عنوان یک علم تجربی و مستقل بود، علمی که نیاز به تحقیق و آزمایش داشت.

سپس، در ۷ آوریل ۱۸۸۴، هال عنوان “پروفسور روانشناسی و آموزش” را دریافت کرد. این اولین بار بود که چنین عنوانی در یک دانشگاه آمریکایی اعطا می‌شد و نشان‌دهنده تثبیت جایگاه آکادمیک روانشناسی بود. این سه تاریخ، به ویژه انتصاب اولیه در ۱ مه ۱۸۸۲، زنجیره‌ای از رویدادهای تاریخ روانشناسی 1 مه و حوالی آن را تشکیل می‌دهند که به پایه‌گذاری روانشناسی علمی در آمریکا منجر شد.

هال نقش بسیار مهمی در توسعه روانشناسی در آمریکا ایفا کرد. او اولین کسی بود که دکترای روانشناسی را در آمریکا گرفت (از هاروارد)، اولین آزمایشگاه را تاسیس کرد، اولین مجله‌ی روانشناسی آمریکا را راه‌اندازی کرد (American Journal of Psychology)، و اولین رئیس انجمن روانشناسی آمریکا (APA) بود. او همچنین به دلیل کارهایش در زمینه‌ی روانشناسی رشد، به ویژه نوجوانی، شناخته شده است. انتصاب او در ۱ مه ۱۸۸۲، شروع مسیری بود که هال را به یکی از تأثیرگذارترین شخصیت‌ها در تاریخ روانشناسی آمریکا تبدیل کرد.

این رویدادها در مورد هال مطالبی نوشته شده است :

نگاهی به رویدادهای تاریخ روانشناسی در 21 آوریل: چه اتفاقاتی در این روز افتاده؟
رویدادهای تاریخ روانشناسی در 24 آوریل

نگاهی به رویدادهای تاریخ روانشناسی در 28 آوریل: از پاولوف تا امروز

اولین بیمارستان روانی داکوتای شمالی (۱۸۸۵)

در ادامه‌ی روند تاسیس مراکز مراقبت از بیماران روانی در ایالات متحده، در تاریخ ۱ مه ۱۸۸۵، اولین بیمارستان روانی در داکوتای شمالی گشایش یافت. این بیمارستان که ابتدا با نام North Dakota State Hospital for the Insane شناخته می‌شد و اکنون North Dakota State Hospital نام دارد، در جیمزتاون (Jamestown) واقع شده است.

مجوز تاسیس این بیمارستان توسط مجلس منطقه‌ای در سال ۱۸۸۳ صادر شده بود، اما دو سال طول کشید تا ساخت و تجهیز آن به پایان برسد و در نهایت در ۱ مه ۱۸۸۵ درهای خود را باز کند. این یکی دیگر از رویدادهای تاریخ روانشناسی 1 مه است که بر گسترش زیرساخت‌های مراقبت از بهداشت روان در مناطق مختلف تأکید دارد.

تاسیس این بیمارستان‌ها در ایالت‌های مختلف، نشان‌دهنده پذیرش فزاینده‌ی این ایده بود که افراد مبتلا به بیماری‌های روانی نیاز به مراقبت‌های تخصصی دارند و این مسئولیت بر عهده‌ی دولت و جامعه است. هرچند که شرایط در این بیمارستان‌ها در ابتدا بسیار متفاوت بود و اغلب با کمبود منابع و دانش روبرو بودند، اما وجود آن‌ها گامی مهم در جهت فراهم کردن پناهگاهی برای کسانی بود که در جامعه‌ی آن زمان جایی نداشتند.

داستان این بیمارستان‌ها، داستان تلاش‌ها برای بهبود شرایط، آموزش پرسنل و توسعه‌ی روش‌های درمانی در طول زمان است. از رویکردهای ابتدایی در قرن نوزدهم تا درمان‌های مدرن امروزی، این نهادها شاهد تحولات زیادی در درک و درمان بیماری‌های روانی بوده‌اند. گشایش این بیمارستان در داکوتای شمالی در ۱ مه ۱۸۸۵، بخشی از این تاریخچه‌ی طولانی و پیچیده است.

فروید و درمان “امی فون ان” (۱۸۸۹): تولد روش کاتارسیس

حالا به سراغ یکی از تاثیرگذارترین چهره‌ها در تاریخ روانشناسی می‌رویم: زیگموند فروید (Sigmund Freud). در تاریخ ۱ مه ۱۸۸۹، فروید درمان یکی از بیمارانش به نام “امی فون ان” (Emmy von N.) را آغاز کرد. این مورد درمانی، یکی از موارد کلیدی بود که به توسعه‌ی روش “کاتارسیس” (Catharsis) توسط فروید و همکارش یوزف برویر (Josef Breuer) منجر شد.

کاتارسیس به معنای تخلیه‌ی هیجانی است. فروید و برویر متوجه شدند که وقتی بیماران می‌توانند در مورد تجربیات دردناک یا تروماتیک خود صحبت کنند و احساسات سرکوب شده‌ی خود را بیان کنند، علائم آن‌ها بهبود می‌یابد. مورد “امی فون ان” یکی از مثال‌های بارز این پدیده بود. او از علائم مختلفی رنج می‌برد و فروید با تشویق او به صحبت کردن آزادانه در مورد افکار و احساساتش، به ریشه‌ی مشکلات او پی برد.

این کار با “امی فون ان” و موارد مشابه دیگر، اساس کتاب مهم “مطالعاتی در هیستری” (Studies on Hysteria) را تشکیل داد که در سال ۱۸۹۵ منتشر شد و به عنوان یکی از متون بنیان‌گذار روانکاوی شناخته می‌شود. این کتاب نه تنها روش کاتارسیس را معرفی کرد، بلکه ایده‌های اولیه‌ی فروید در مورد ناخودآگاه، سرکوب و اهمیت تجربیات دوران کودکی را نیز مطرح کرد.

پس، شروع درمان “امی فون ان” در ۱ مه ۱۸۸۹، فقط یک تاریخ در تقویم کاری فروید نبود. این رویداد، بخشی از فرآیند کشف و توسعه‌ی روش‌های درمانی جدیدی بود که در نهایت به تولد روانکاوی منجر شد و تأثیر عمیقی بر روانشناسی، روانپزشکی و فرهنگ غرب گذاشت. این یکی از رویدادهای تاریخ روانشناسی 1 مه است که مستقیماً با پیدایش یکی از مکاتب اصلی روانشناسی مرتبط است.

تولد ادنا هایدبردر (۱۸۹۰): متخصص روانشناسی سیستمی

در ۱ مه ۱۸۹۰، ادنا هایدبردر (Edna Heidbreder) متولد شد. او یک روانشناس آمریکایی بود که به دلیل تخصصش در روانشناسی سیستمی و کتاب تأثیرگذارش “هفت روانشناسی” (Seven Psychologies) شناخته می‌شود. این کتاب که در سال ۱۹۳۳ منتشر شد، یک مرور جامع و قابل فهم از مکاتب اصلی روانشناسی در آن زمان بود و به سرعت به یک متن درسی پرکاربرد تبدیل شد.

در دورانی که روانشناسی در حال رشد و تقسیم شدن به مکاتب مختلفی مانند رفتارگرایی، گشتالت، روانکاوی و غیره بود، کتاب هایدبردر به دانشجویان و خوانندگان کمک می‌کرد تا تصویر کلی از این میدان در حال تحول را درک کنند. او توانست ایده‌های پیچیده را به زبانی ساده و قابل دسترس توضیح دهد و نقاط قوت و ضعف هر رویکرد را بررسی کند.

هایدبردر همچنین مطالعات مهمی در زمینه‌ی تفکر انجام داد. او به چگونگی حل مسئله و فرآیندهای شناختی درگیر در آن علاقه‌مند بود. فعالیت او در انجمن‌های مختلف روانشناسی نیز نشان‌دهنده تعهد او به جامعه‌ی علمی و پیشبرد این علم بود. تولد او در ۱ مه، یادآور نقش مهم روانشناسانی است که شاید به اندازه‌ی چهره‌های بنیان‌گذار معروف نباشند، اما کارهای آن‌ها، چه در قالب کتاب‌های درسی و چه در قالب تحقیقات، به آموزش نسل‌های بعدی و سازماندهی دانش موجود کمک کرده است. رویدادهای تاریخ روانشناسی 1 مه شامل تولد این معلم و محقق برجسته نیز می‌شود.

نمایشگاه جهانی کلمبیا (۱۸۹۳) و نمایش روانشناسی

در ۱ مه ۱۸۹۳، نمایشگاه جهانی کلمبیا (World’s Columbian Exposition) در جکسون پارک شیکاگو افتتاح شد. این نمایشگاه بزرگ به مناسبت چهارصدمین سالگرد کشف آمریکا توسط کریستف کلمب برگزار شد و فرصتی بود برای نمایش پیشرفت‌های علمی، صنعتی و فرهنگی جهان. و جالب اینجاست که روانشناسی هم در این نمایشگاه حضور قابل توجهی داشت.

جوزف جاسترو (Joseph Jastrow)، یکی از پیشگامان روانشناسی تجربی در آمریکا، مسئولیت بخش گسترده‌ای از نمایشگاه را بر عهده داشت که به دستگاه‌ها و ابزارهای روانشناسی اختصاص داشت. او آزمایشگاه انسان‌سنجی (Anthropometric Laboratory) فرانسیس گالتون (Francis Galton) در لندن را در این نمایشگاه بازسازی کرد.

تصور کنید مردم در سال ۱۸۹۳ می‌توانستند با پرداخت مبلغ کمی، ویژگی‌های ذهنی و فیزیکی خود را با استفاده از این ابزارها اندازه‌گیری کنند! این شامل اندازه‌گیری زمان واکنش، حدت بینایی، شنوایی، حافظه و سایر توانایی‌ها بود. این یک راه فوق‌العاده برای معرفی روانشناسی تجربی به عموم مردم بود و نشان می‌داد که روانشناسی یک علم جدی است که می‌تواند جنبه‌های مختلف توانایی‌های انسان را اندازه‌گیری کند.

این رویداد در ۱ مه ۱۸۹۳، اهمیت زیادی در عمومی کردن روانشناسی و نشان دادن پتانسیل آن به جامعه‌ی گسترده‌تر داشت. این فقط یک نمایشگاه نبود، بلکه فرصتی بود برای روانشناسان تا علم نوپای خود را به مردم معرفی کنند و نشان دهند که چه کارهایی می‌توانند انجام دهند. این یکی از رویدادهای تاریخ روانشناسی 1 مه است که بر تعامل روانشناسی با جامعه و تلاش برای کسب اعتبار عمومی تأکید دارد.

اولین استفاده از اصطلاح “راهنمایی شغلی” (۱۹۰۸)

در ۱ مه ۱۹۰۸، اصطلاح “راهنمایی شغلی” (vocational guidance) برای اولین بار به صورت رسمی مورد استفاده قرار گرفت. این اصطلاح در اولین گزارش سالانه‌ی “دفتر راهنمایی شغلی بوستون” (Vocation Bureau of Boston) ظاهر شد که توسط مدیر آن، فرانک پارسونز (Frank Parsons)، نوشته شده بود. پارسونز در این گزارش، از ایده ارائه راهنمایی شغلی در مدارس دولتی نیز حمایت کرد.

فرانک پارسونز به عنوان “پدر راهنمایی شغلی” شناخته می‌شود. او معتقد بود که انتخاب شغل نباید یک فرآیند تصادفی باشد، بلکه باید بر اساس درک دقیق از خود فرد (توانایی‌ها، علایق، ارزش‌ها) و درک دقیق از مشاغل مختلف (نیازها، فرصت‌ها، شرایط) صورت گیرد. او یک رویکرد سیستماتیک برای کمک به افراد در انتخاب مسیر شغلی خود توسعه داد.

ایده‌های پارسونز به سرعت مورد توجه قرار گرفت و اولین برنامه سازمان‌یافته‌ی راهنمایی شغلی در مدارس دولتی بوستون در سال ۱۹۰۹ آغاز شد. این تحول، تأثیر عمیقی بر سیستم آموزشی و نحوه‌ی آماده‌سازی دانش‌آموزان برای ورود به دنیای کار گذاشت. این نشان‌دهنده گسترش کاربرد روانشناسی از حوزه‌ی بالینی و آزمایشگاهی به حوزه‌های عملی زندگی روزمره بود.

استفاده‌ی رسمی از اصطلاح “راهنمایی شغلی” در ۱ مه ۱۹۰۸، یک نقطه‌ی عطف در تاریخ روانشناسی کاربردی و مشاوره محسوب می‌شود. این رویداد، پایه‌گذار حرفه‌ای شد که امروزه به میلیون‌ها نفر در سراسر جهان کمک می‌کند تا مسیرهای شغلی مناسب خود را پیدا کنند. این یکی از رویدادهای تاریخ روانشناسی 1 مه است که مستقیماً بر زندگی شغلی بسیاری از افراد تأثیر گذاشته است.

تولد فلوید راتلیف (۱۹۱۹): فیزیولوژیست بینایی

در ۱ مه ۱۹۱۹، فلوید راتلیف (Floyd Ratliff) متولد شد. او یک روانشناس و فیزیولوژیست آمریکایی بود که کارهای او بر روی فیزیولوژی بینایی تمرکز داشت. تحقیقات راتلیف به درک بهتر ما از نحوه‌ی پردازش اطلاعات بصری توسط سیستم عصبی کمک کرد.

یکی از کارهای مهم راتلیف، توسعه‌ی دستگاهی بود که نشان می‌داد اگر تصویری بر روی شبکیه‌ی چشم ثابت بماند (یعنی چشم حرکت نکند)، آن تصویر ناپدید می‌شود. این پدیده نشان‌دهنده اهمیت حرکات کوچک و ناخودآگاه چشم (saccades) در حفظ دید ثابت است. بدون این حرکات، سیستم بینایی ما به سرعت به محرک‌های ثابت عادت می‌کند و آن‌ها را نادیده می‌گیرد.

راتلیف همچنین کارهای مهمی بر روی پدیده‌های بازداری (inhibition) و عدم بازداری (disinhibition) در شبکیه و تأثیر آن‌ها بر ادراک انجام داد. این تحقیقات نشان داد که چگونه سلول‌های عصبی در شبکیه با هم تعامل می‌کنند تا اطلاعات بصری را پردازش کنند و چگونه این تعاملات بر نحوه‌ی دیدن ما تأثیر می‌گذارند. کارهای او در این زمینه به عنوان مدلی برای درک فرآیندهای مشابه در سراسر سیستم عصبی مورد استفاده قرار گرفت.

راتلیف در سال ۱۹۸۴ جایزه‌ی مشارکت علمی برجسته انجمن روانشناسی آمریکا (APA Distinguished Scientific Contribution Award) را دریافت کرد که نشان‌دهنده اهمیت کارهای او در زمینه‌ی روانشناسی تجربی و فیزیولوژیک بود. تولد او در ۱ مه، یادآور این است که روانشناسی یک علم چندوجهی است که از تحقیقات دقیق در زمینه‌های مرتبط مانند فیزیولوژی نیز بهره می‌برد. رویدادهای تاریخ روانشناسی 1 مه شامل تولد این دانشمند برجسته در زمینه‌ی بینایی نیز می‌شود.

لیگ روانشناسان در راهپیمایی روز کارگر (۱۹۳۷)

این یکی از جالب‌ترین و شاید کمتر شناخته شده‌ترین رویدادهای تاریخ روانشناسی 1 مه است. در ۱ مه ۱۹۳۷، “لیگ روانشناسان” (Psychologists League)، گروهی که برای ترویج اشتغال روانشناسان در دوران رکود بزرگ فعالیت می‌کرد، در راهپیمایی روز کارگر در نیویورک شرکت کرد.

دهه‌ی ۱۹۳۰ دوران بسیار سختی برای اقتصاد آمریکا بود. رکود بزرگ باعث بیکاری گسترده شد و روانشناسان نیز از این قاعده مستثنی نبودند. لیگ روانشناسان تلاش می‌کرد تا فرصت‌های شغلی بیشتری برای روانشناسان ایجاد کند و نقش آن‌ها را در جامعه پررنگ‌تر کند.

شرکت در راهپیمایی روز کارگر، که در آن زمان اغلب با فعالیت‌های حزب کمونیست مرتبط بود، یک حرکت جسورانه بود. اما نکته‌ی جالب اینجاست که به نظر نمی‌رسد مشارکت روانشناسان در این رویداد توجه زیادی از سوی دولت یا نهادهای رسمی را به خود جلب کرده باشد. این نشان می‌دهد که در آن زمان، روانشناسی هنوز به اندازه‌ی کافی شناخته شده و قدرتمند نبود که فعالیت‌های سیاسی یا اجتماعی آن مورد توجه قرار گیرد.

این رویداد، هرچند کوچک، نشان‌دهنده تلاش روانشناسان برای سازماندهی و دفاع از حرفه‌ی خود در مواجهه با چالش‌های اقتصادی و اجتماعی بود. این یادآور این است که تاریخ روانشناسی فقط در مورد نظریه‌ها و تحقیقات نیست، بلکه در مورد تلاش‌های عملی روانشناسان برای بقا، رشد و تأثیرگذاری در جامعه نیز هست. این رویداد در ۱ مه ۱۹۳۷، بخشی از این داستان کمتر گفته شده است.

اولین انتشار خبرنامه انجمن ملی روانشناسان مدرسه (۱۹۶۹)

حالا به سراغ روانشناسی مدرسه می‌رویم. در ۱ مه ۱۹۶۹، اولین شماره‌ی خبرنامه‌ی انجمن ملی روانشناسان مدرسه (National Association of School Psychologists Newsletter) منتشر شد. این یک رویداد مهم برای حرفه‌ی روانشناسی مدرسه در ایالات متحده بود.

روانشناسی مدرسه به شاخه‌ای از روانشناسی اطلاق می‌شود که بر سلامت روان، یادگیری و رفتار کودکان و نوجوانان در محیط مدرسه تمرکز دارد. روانشناسان مدرسه نقش مهمی در ارزیابی دانش‌آموزان، ارائه مشاوره، همکاری با معلمان و والدین و طراحی برنامه‌های مداخله‌ای ایفا می‌کنند.

تاسیس و انتشار یک خبرنامه اختصاصی توسط انجمن ملی روانشناسان مدرسه در ۱ مه ۱۹۶۹، نشان‌دهنده رشد و سازماندهی این حرفه بود. این خبرنامه بستری را برای ارتباط بین اعضا، به اشتراک گذاشتن دانش و تجربیات، و اطلاع‌رسانی در مورد تحولات حرفه‌ای فراهم می‌کرد. این گامی مهم در جهت تقویت هویت حرفه‌ای روانشناسان مدرسه و افزایش تأثیرگذاری آن‌ها بود.

این رویداد در ۱ مه ۱۹۶۹، یادآور اهمیت ارتباطات و شبکه‌سازی در توسعه‌ی هر حرفه‌ای، از جمله روانشناسی است. انتشار منظم اطلاعات و ایده‌ها به متخصصان کمک می‌کند تا به روز بمانند، از تجربیات یکدیگر بیاموزند و به صورت جمعی برای پیشبرد حرفه‌ی خود تلاش کنند. این یکی از رویدادهای تاریخ روانشناسی 1 مه است که بر اهمیت ارتباطات حرفه‌ای در روانشناسی تأکید دارد.

شناسایی APA به عنوان نهاد اعتباربخشی (۱۹۷۰)

در ۱ مه ۱۹۷۰، یک رویداد بسیار مهم برای انجمن روانشناسی آمریکا (APA) و حرفه‌ی روانشناسی در ایالات متحده رخ داد. در این تاریخ، دفتر آموزش ایالات متحده (U.S. Office of Education) انجمن روانشناسی آمریکا را به عنوان یک نهاد اعتباربخشی ملی به رسمیت شناخت.

اعتباربخشی فرآیندی است که طی آن یک نهاد معتبر، کیفیت برنامه‌های آموزشی یک رشته را ارزیابی و تأیید می‌کند. انجمن روانشناسی آمریکا از اوایل دهه‌ی ۱۹۵۰ برنامه‌های آموزشی در روانشناسی بالینی و مشاوره را ارزیابی می‌کرد، اما شناسایی رسمی توسط دفتر آموزش ایالات متحده، اعتبار و نفوذ APA را به طور قابل توجهی افزایش داد.

این شناسایی به این معنی بود که برنامه‌های آموزشی که توسط APA اعتباربخشی می‌شدند، از نظر دولت فدرال دارای استاندارد بالایی بودند. این امر برای دانشجویان، دانشگاه‌ها و کارفرمایان اهمیت زیادی داشت. این به تضمین کیفیت آموزش روانشناسان آینده کمک کرد و به حرفه‌ی روانشناسی اعتبار بیشتری بخشید.

این رویداد در ۱ مه ۱۹۷۰، نشان‌دهنده بلوغ حرفه‌ی روانشناسی و پذیرش آن به عنوان یک رشته‌ی علمی و حرفه‌ای معتبر توسط نهادهای دولتی بود. این گامی مهم در جهت استانداردسازی آموزش و تضمین کیفیت خدمات روانشناختی ارائه شده به جامعه بود. این یکی از رویدادهای تاریخ روانشناسی 1 مه است که تأثیر مستقیمی بر کیفیت آموزش و حرفه‌ی روانشناسی در آمریکا داشته است.

تاسیس انجمن تحلیل رفتار غرب میانه (۱۹۷۴)

در ۱ مه ۱۹۷۴، انجمن تحلیل رفتار غرب میانه (Midwestern Association for Behavior Analysis – MABA) تاسیس شد. اسرائیل گلدایموند (Israel Goldiamond) اولین رئیس این سازمان بود. این انجمن بعدها به انجمن تحلیل رفتار بین‌المللی (Association for Behavior Analysis International – ABAI) تبدیل شد که امروزه یکی از مهم‌ترین سازمان‌ها در زمینه‌ی تحلیل رفتار است.

تحلیل رفتار یک رویکرد علمی برای درک و تغییر رفتار است که بر اصول یادگیری، به ویژه شرطی‌سازی عامل (operant conditioning) و شرطی‌سازی کلاسیک (classical conditioning) تمرکز دارد. این رویکرد کاربردهای گسترده‌ای در زمینه‌های مختلفی مانند آموزش، درمان اختلالات رفتاری، مدیریت سازمانی و آموزش حیوانات دارد.

تاسیس MABA در ۱ مه ۱۹۷۴، نشان‌دهنده رشد و سازماندهی جامعه‌ی تحلیل رفتار بود. این انجمن بستری را برای محققان و متخصصان این حوزه فراهم کرد تا ایده‌ها و یافته‌های خود را به اشتراک بگذارند، کنفرانس برگزار کنند و برای پیشبرد این رشته همکاری کنند. تبدیل شدن آن به ABAI نشان‌دهنده گسترش نفوذ این رویکرد در سطح بین‌المللی بود.

این رویداد در ۱ مه ۱۹۷۴، اهمیت سازماندهی و همکاری در پیشبرد یک مکتب فکری یا رویکرد خاص در روانشناسی را نشان می‌دهد. انجمن‌ها و سازمان‌های حرفه‌ای نقش حیاتی در توسعه‌ی یک رشته، تعیین استانداردها و ترویج تحقیقات و کاربردها ایفا می‌کنند. این یکی از رویدادهای تاریخ روانشناسی 1 مه است که بر رشد یک مکتب مهم در روانشناسی تأکید دارد.

تاسیس مجله تحلیلگر رفتار (۱۹۷۸)

چند سال پس از تاسیس MABA، در ۱ مه ۱۹۷۸، مجله‌ی “تحلیلگر رفتار” (The Behavior Analyst) تاسیس شد. این مجله، نشریه‌ی رسمی انجمن تحلیل رفتار بین‌المللی (ABAI) است و به انتشار مقالات تحقیقاتی، نظری و مروری در زمینه‌ی تحلیل رفتار اختصاص دارد. اسکات دبلیو. وود (Scott W. Wood) اولین سردبیر این مجله بود.

تاسیس یک مجله‌ی علمی اختصاصی، گامی مهم در تثبیت و رشد هر رشته‌ی علمی است. مجلات علمی بستری را برای انتشار یافته‌های جدید، بحث و تبادل نظر بین محققان و مستندسازی پیشرفت‌های یک حوزه فراهم می‌کنند. مجله‌ی “تحلیلگر رفتار” نقش مهمی در انتشار تحقیقات پیشرو در زمینه‌ی تحلیل رفتار ایفا کرده و به رشد این رشته کمک شایانی کرده است.

این رویداد در ۱ مه ۱۹۷۸، نشان‌دهنده اهمیت ارتباطات علمی و انتشار دانش در پیشبرد روانشناسی است. بدون مجلات علمی، محققان نمی‌توانستند یافته‌های خود را به اشتراک بگذارند و دانش به صورت مؤثر منتقل نمی‌شد. این مجله به جامعه‌ی تحلیل رفتار کمک کرد تا هویت علمی قوی‌تری پیدا کند و تأثیرگذاری خود را افزایش دهد.

این یکی دیگر از رویدادهای تاریخ روانشناسی 1 مه است که بر اهمیت زیرساخت‌های علمی، مانند مجلات، در توسعه‌ی یک رشته تأکید دارد. این رویداد نشان می‌دهد که چگونه ایجاد بسترهای مناسب برای انتشار دانش می‌تواند به رشد سریع‌تر و مؤثرتر یک حوزه کمک کند.

پرایس واترهاوس علیه هاپکینز (۱۹۸۹): روانشناسی در دادگاه عالی

یکی از جالب‌ترین و شاید غیرمنتظره‌ترین رویدادهای تاریخ روانشناسی 1 مه، مربوط به سال ۱۹۸۹ و یک پرونده‌ی حقوقی مهم در دادگاه عالی ایالات متحده است: پرونده‌ی پرایس واترهاوس علیه هاپکینز (Price Waterhouse v. Hopkins).

در این پرونده، آن هاپکینز (Ann Hopkins)، یکی از کارمندان شرکت حسابداری پرایس واترهاوس، ادعا کرد که به دلیل تبعیض جنسیتی از ارتقا به سمت شریک شرکت محروم شده است. شواهد نشان می‌داد که برخی از همکاران و مدیران او از کلیشه‌های جنسیتی در مورد او استفاده کرده بودند و او را به دلیل “بیش از حد مردانه” بودن یا نیاز به “زنانه”تر شدن مورد انتقاد قرار داده بودند.

نکته‌ی مهم برای ما در تاریخ روانشناسی این است که این پرونده اولین موردی بود که به طور قابل توجهی تحت تأثیر شهادت یک متخصص بر اساس تحقیقات روانشناسی در مورد کلیشه‌های جنسیتی قرار گرفت. روانشناس اجتماعی، سوزان فیسک (Susan Fiske)، به عنوان شاهد متخصص در این پرونده شهادت داد و یافته‌های تحقیقات روانشناسی در مورد نحوه‌ی عملکرد کلیشه‌ها و تأثیر آن‌ها بر قضاوت و تصمیم‌گیری را توضیح داد.

تصمیم دادگاه عالی در این پرونده به نفع هاپکینز بود و تأیید کرد که تبعیض بر اساس کلیشه‌های جنسیتی غیرقانونی است. این حکم تأثیر عمیقی بر قوانین ضد تبعیض در ایالات متحده گذاشت و راه را برای استفاده‌ی بیشتر از تحقیقات روانشناسی در پرونده‌های حقوقی مربوط به تبعیض هموار کرد. این نشان داد که روانشناسی می‌تواند ابزاری قدرتمند برای درک و مقابله با مشکلات اجتماعی و حقوقی باشد.

این رویداد در ۱ مه ۱۹۸۹، نمونه‌ی بارزی از نحوه‌ی تأثیرگذاری روانشناسی بر جامعه‌ی گسترده‌تر و سیستم قضایی است. این نشان می‌دهد که چگونه تحقیقات علمی در مورد ذهن و رفتار انسان می‌تواند پیامدهای عملی و حقوقی مهمی داشته باشد و به ایجاد جامعه‌ای عادلانه‌تر کمک کند.

چرا یادگیری این رویدادها مهم است؟

خب، تا اینجا با هم سفری داشتیم به تاریخ و نگاهی انداختیم به رویدادهای تاریخ روانشناسی 1 مه در طول قرن‌ها. شاید در نگاه اول، این رویدادها پراکنده به نظر برسند: از گشایش یک آسایشگاه قدیمی گرفته تا تولد یک دانشمند، تاسیس یک مجله یا یک پرونده‌ی حقوقی. اما وقتی به همه‌ی آن‌ها در کنار هم نگاه می‌کنیم، تصویر بزرگ‌تری شکل می‌گیرد.

این رویدادها نشان می‌دهند که تاریخ روانشناسی یک خط مستقیم و ساده نیست، بلکه مسیری پر پیچ و خم، با گام‌های کوچک و بزرگ، با پیشرفت‌ها و گاهی پسرفت‌ها بوده است. این تاریخ، داستان تلاش انسان برای درک خودش، برای کمک به کسانی که رنج می‌برند، برای بهبود جامعه و برای استفاده از دانش برای حل مشکلات عملی است.

یادگیری این رویدادها به ما کمک می‌کند تا ریشه‌های دانش و حرفه‌ی امروزی خود را درک کنیم. چرا روانشناسی امروز این شکلی است؟ چرا این روش‌های درمانی را داریم؟ چرا این نهادها وجود دارند؟ پاسخ بسیاری از این سوالات در تاریخ نهفته است. درک گذشته به ما کمک می‌کند تا حال را بهتر بفهمیم و برای آینده برنامه‌ریزی کنیم.

علاوه بر این، داستان‌های این رویدادها، داستان انسان‌هاست: دانشمندان، پزشکان، فعالان اجتماعی و حتی بیمارانی که در این مسیر نقش داشته‌اند. این داستان‌ها الهام‌بخش هستند و نشان می‌دهند که چگونه افراد با ایده‌ها و تلاش‌های خود توانسته‌اند تغییر ایجاد کنند. این به ما یادآوری می‌کند که هر کدام از ما، در هر جایگاهی که هستیم، می‌توانیم در پیشبرد دانش و بهبود جامعه نقش داشته باشیم.

پس، دفعه‌ی بعد که به تاریخ ۱ مه فکر کردید، فقط به روز کارگر فکر نکنید. به این هم فکر کنید که این روز در تاریخ روانشناسی چقدر پربار بوده و چه نقش مهمی در شکل‌گیری علمی داشته که امروز به ما در درک خودمان و دنیای اطرافمان کمک می‌کند.

گام‌های بعدی شما: چگونه این تاریخ را زنده نگه دارید؟

حالا که با برخی از رویدادهای تاریخ روانشناسی 1 مه آشنا شدید، شاید بپرسید خب حالا چی؟ چطور می‌توانیم این دانش تاریخی را به چیزی کاربردی برای خودمان تبدیل کنیم؟

اول از همه، کنجکاوی خود را حفظ کنید. تاریخ روانشناسی پر از داستان‌های جذاب و شخصیت‌های الهام‌بخش است. می‌توانید بیشتر در مورد هر یک از این رویدادها یا شخصیت‌هایی که امروز معرفی شدند تحقیق کنید. کتاب‌ها، مقالات و منابع آنلاین زیادی در این زمینه وجود دارند.

دوم، به تأثیر این تاریخ بر زندگی امروزتان فکر کنید. از روش‌های درمانی که ریشه در کارهای اولیه دارند گرفته تا نحوه‌ی انتخاب شغل یا حتی درک تبلیغاتی که می‌بینید، روانشناسی در همه جا حضور دارد. درک تاریخ آن به شما کمک می‌کند تا بهتر بفهمید که چرا دنیا این شکلی است.

سوم، اگر دانشجو یا علاقه‌مند به روانشناسی هستید، این تاریخ می‌تواند به شما در انتخاب مسیرتان کمک کند. با آشنایی با مکاتب مختلف و چالش‌هایی که پیشینیان با آن‌ها روبرو بودند، می‌توانید دیدگاه بهتری نسبت به حوزه‌های مختلف روانشناسی پیدا کنید و تصمیم بگیرید که کدام حوزه برای شما جذاب‌تر است.

و در نهایت، این تاریخ به ما یادآوری می‌کند که روانشناسی یک علم پویا و در حال تحول است. همیشه چیزهای جدیدی برای یادگیری و کشف وجود دارد. پس، همیشه آماده‌ی یادگیری باشید و نگاهی انتقادی به دانش موجود داشته باشید، همانطور که پیشگامان این علم این کار را کردند.

امیدوارم این سفر کوتاه به رویدادهای تاریخ روانشناسی 1 مه برای شما جذاب و آموزنده بوده باشد. تاریخ روانشناسی فقط مجموعه‌ای از تاریخ‌ها و نام‌ها نیست، بلکه داستان تلاش انسان برای درک پیچیده‌ترین پدیده‌ی جهان: ذهن خودش است.

سوالات متداول درباره رویدادهای تاریخ روانشناسی 1 مه